[na brzegu ziemi]

na brzegu ziemi

dzień rozpada się już w dłoniach

oczy wolno suną w kres

wolniej niż ścigają się z czasem

drzewa budynki ptaki

niebo koroduje jak

poranne plany na popołudnie

i zanim znowu upadnę

w sąsiedztwo śmierci

gdzie przedziwne filmy

umęczą mnie treścią

moje powieki mają kolor

twoich paznokci

a pod opuszkami czuję już tylko

fakturę bluzki którą

miałaś dziś na sobie i

skórę na plecach kiedy

niby to nieumyślnie

dotknąłem cię zbyt nisko

złodziej momentów

fascynat

ostatnim świadomym oddechem

scałowuję z ciebie

to czego nie zdołałaś zrzucić

kładąc się do łóżka